Er zijn wel meer gelijkenissen: u bent allebei Grote Brusselaars. Het leek ons een spannend idee om een van ’s lands grootste intellectuelen samen te zetten met iemand die de straat vertegenwoordigt.

VAN OUDHEUSDEN Kleine nuance, als ik mag. Zeggen dat ik ‘de straat’ vertegenwoordig, is een zwaar woord. Dat wordt de laatste tijd nogal snel beweerd: I’m so street. Ik zou eerder zeggen dat ik de jeugd vertegenwoordig. Ik heb nooit buiten geslapen, niet één nacht.

Maar u bent op uw veertiende wel thuis vertrokken?

VAN OUDHEUSDEN Met alles wat ik had in drie vuilniszakken. Nadien ben ik drugs beginnen gebruiken en in de goot beland, dat is wel waar. Eigenlijk ben ik dus van ónder de straat.

Er zitten enkele generaties tussen, maar u bent niet ver van elkaar opgegroeid.

VAN PARIJS Ik ben geboren in l’Hôpital Français in Sint-Agatha-Berchem, waar ook Jean-Claude Van Damme is geboren – dat kan tellen qua referentie – maar ik ben opgegroeid in Molenbeek. Mijn ouders woonden op een verdieping van een groot huis op de Leopold II-laan. Mijn overgrootvader had dat huis laten bouwen, maar mijn ouders vonden de plafonds te hoog. Later hebben ze gebouwd in Ganshoren, waar ik tot mijn twintigste heb gewoond. De woontorens waar jij bent opgegroeid, Gorik,
ik heb gezien dat die gebouwd werden.

VAN OUDHEUSDEN (veert recht, en tikt een ingekaderde vinylplaat tegen de muur aan) Ik ben sinds vorige week platina.

De achterkant van de hoes van debuutalbum Wie is Guy? toont de klaverbladtorens in hun volle glorie: de drie iconische appartementsgebouwen die oprijzen naast het moeras van Ganshoren. Ganshoren is de minst bekende van de negentien gemeenten. Een verwarrende plek, die nog altijd twijfelt tussen stad en platteland.

VAN OUDHEUSDEN Ik heb nooit in díé blokken gewoond, maar in – toeval of niet – de lelijkste woontoren van heel Ganshoren: een betonnen gedrocht van twaalf hoog aan de Van Overbekelaan. We zijn nadien wel een paar keer verhuisd, en ik heb mooie herinneringen aan mijn jeugd. Tot mijn veertiende was het prachtig. Het was zoals in de cité: we speelden de hele dag buiten, tot mijn vader uit het raam ging hangen en twee keer floot, dan was het eten klaar. Onze speeltuin strekte zich uit van de Charles Quint tot aan den bos. We bouwden boomhutten maar hadden ook de eerste Mediamarkt van het land vlakbij. Als gamin gingen wij daar met twee euro een cd kopen. We vlamden met krakkemikkige aluminium steps over de parking van de Carrefour.